Strona:Władysław Mickiewicz - Emigracya Polska 1860—1890.djvu/24

Włochom aż do pierwszej sposobności przedostania się do Polski, stronnictwo arystokratyczne polskie wezwało ochotników dla Franciszka II, byłego króla neapolitańskiego, z małem zresztą powodzeniem.
 Garibaldi, oddawszy królestwo neapolitańskie i Sycylię Wiktorowi Emanuelowi, powrócił do Caprery, skąd napisał do Mierosławskiego 30-go grudnia 1860 r.:
 „Ustępując chwilowo na wyspę Caprerę nie opuściłem bynajmniej sprawy ludów, której ślubowałem cały mój żywot. Przeto w nieograniczonem zaufaniu mojem do jenerała Mierosławskiego, porozumiałem się z nim we wszystkich kwestyach dotyczących naszej walecznej Polskie Mierosławski rozesłał fac-simile tego listu z następnym dopiskiem: »Poufne to pismo jest nowem potwierdzeniem upoważnienia danego mi pod datą 3-go i 19-go października do sformowania legionu internacyonalnego«. Garibaldi 15-go października 1860 r. zdobyte przezeń królestwo przyłączył do Piemontu, więc już 3-go października wiedział, że dobiega kresu swej dyktatury. 8-go listopada 1860 r. pożegnał swoją armię i opuścił Neapol. »Formacya ta, pisze dalej Mierosławski, pozornie zawieszona skutkiem chwilowego odpoczynku Garibaldiego, niemniej jednak wytrwale dojrzewa w tajnikach wszech-europejskiego patryotyzmu. Garibaldi ufając moim zaręczeniom osobliwie rachuje na patryotyczną domyślność Polaków w tych krucyatowych przygotowaniach. Owóż, wszystkie te przygotowania zawierają się obecnie w prędkiem a obfitem zebraniu naszego legionowego funduszu. Niechajże od tej chwili naród cały na tym jedynym ołtarzu składa przezorny podatek swojego zbrojnego wyzwolenia. Niechaj ani szeląg jeden, pod obłudnemi pozorami ^pożyteczniejszych celów« odwrócić się nie da