Strona:Władysław Mickiewicz - Emigracya Polska 1860—1890.djvu/26

składek, cała czynność Mierosławskiego ograniczała się na założeniu szkoły wojskowej pierwotnie w Paryżu, następnie we Włoszech. Były to w samej rzeczy wykłady o sztuce wojskowej, na które uczęszczał kto chciał. Mierosławski i Wysocki, nie wątpiąc, że rząd francuski nigdy nie zezwoli na utworzenie prawdziwej szkoły wojskowej polskiej w Paryżu, zdecydowali eksternat przemienić na internat i szkołę założyć w Genuy, korzystając z tego, że Piemont nie miał żadnych krępujących go stosunków ani z Rosyą ani z Prusami a tem mniej z Austryą. Wybrano Genuę, jedno z miast najgorętszego temperamentu z całych Włoch. Szkoła wojskowa w Genuy liczyła w listopadzie 1861 r. siedemdziesięciu uczniów, 40-tu na całkowitem utrzymaniu, 30-tu o własnych funduszach.
 Wykład nauk wojskowych podzielono między Mierosławskiego i 5-iu instruktorów. Wykładano teoryę i praktykę piechoty, jazdy, działanie artyleryi, ronienie prochu, musztrę kosynierską i tyralierską, oraz geografię wojskową polską. Komitet włoski, pod prezydencyą p. Occhipinti, zbierał we Włoszech składki, które leniwo wpływały; zresztą 15-go listopada 1861 r. Garibaldi napisał do Occhipinti’ego, że na Mierosławskiego zdaje wszystkie sprawy dotyczące emigracyi polskiej, tak że już szkoła utrzymywała się wyłącznie z polskiego grosza, 1-go Maja przeniosła się, jak niżej zobaczymy z Genuy do Cuneo, gdzie ją mieszkańcy z muzyką na czele powitali i odprowadzili do koszar. Ale zbliżała się chwila zawiązania na nowo stosunków dyplomatycznych zerwanych pomiędzy Rosyą, Prusami i Włochami. Rosya za pierwszy warunek stawiała rozwiązanie szkoły wojskowej polskiej.
 Zanim to nastąpiło zaszły takie nieporozumienia