Strona:Władysław Mickiewicz - Emigracya Polska 1860—1890.djvu/35

głosowań i tak powstał komitet narodowy polski, złożony z Ksawerego Branickiego, Mikołaja Kamieńskiego, Marcelego Lubomirskiego, Józefa Ordęgi, Teofila Januszewicza, Bohdana Zaleskiego i Seweryna Gałęzowskiego. Komitet Chrystowskiego i spółki, o niczem jeszcze nie uwiadomiony i głęboko oburzony, zaprotestował 12-go lutego 1863 r.: „Postępek ten samolubny, czytamy w odezwie komitetu, jest wyraźnem zaprzeczeniem emigracyi charakteru ciała politycznego, każdemu zaś w szczególności emigrantowi zaprzeczeniem najszczytniejszego prawa indywidualnego, prawa wyboru«. Żałosna skarga obrońców emigracyjnej władzy i prawa wyboru wychodźtwa przebrzmięła bez echa. Widocznem było, że kierownictwo ruchu wzięła Warszawa. Komitet tak mozolnie utworzony sam uznał 10-go lipca i863 r., że pozostawało mu tylko rozwiązać się i ustąpić miejsce komitetowi powstałemu bez głosowania i opierającemu się jedynie na postanowieniu tajnego warszawskiego rządu. Komitet polski w Paryżu, utworzony dekretem rządu narodowego z 8-go kwietnia, miał za komisarza rządowego K. Ruprechta.
 Hasło powstania nie było dane z Paryża. Młodsi wysłańcy organizacyi warszawskiej obeszli wprawdzie emigracyę. zadając głównym jej członkom pytanie, czy trzeba dalej prowadzić roboty przygotowawcze, czy rzucić rękawice wrogom i chwycić za broń. Józef Ćwierczakiewicz wyrzucał wychodźtwu zbytnią oględność, ponieważ z wyjątkiem Józefa Ordęgi, który się oświadczył za natychmiastową ruchawką, wszyscy odpowiedzieli, że kraj najlepiej zna własne położenie i musi sam kwestye tę rozstrzynąć, że zaś emigracyi wypadało zastosować się do jego wyroku, a nie narzucać mu swojego zdania.