Strona:Władysław Mickiewicz - Emigracya Polska 1860—1890.djvu/94

znaczna ilość wychodźców z i863 r. przeniosła się wówczas do Galicyi i znalazła tani korzystne posady. Komisya pośrednicząca nie długo urzędowała i małe oddała usługi; jej odezwy malują zwrot, jaki po Komunie paryskiej nastąpił w opinii emigracyi polskiej.
 Pokój europejski zakłócony został znów dopiero w 1877 r. Żadnych widoków nie było, aby z tych zawikłań wynikło coś pomyślnego dla Polski i tym razem stronnictwa tak arystokratyczne jak demokratyczne zgodnie odradzały powstanie w kraju i nawet tworzenie legii polskiej w Turcy i.
 W lipcu 1877 r. Rosy a wkracza do Bułgaryi. Niektóre komiteciki polskie wołają do broni, ale emigracya nietylko nie popierała, lecz publicznie potępiała tych działaczy. Nieudane próby wskrzeszenia tajnego rządu narodowego zasługują ledwo na wzmiankę. Władysław Kulczycki w Rzymie, Oksza Orzechowski w Peszcie i im podobni gonią za własnym zyskiem. Drobna garstka niedobitków Kozaków r ottomańskich, złożona z 140 ludzi pod dowództwem majora Józefa Jagmina, mężnie walczyła w bitwie pod Kizilarem 23-go sierpnia 1877 r. I Jagmin zginął i większa część żołnierzy jego poległa.
 Zwołano kongres w Berlinie. Kongres przemyśliwał, jak zdobycze Rosyi umniejszyć, a nie jak uczynić zadość pragnieniom ludów. Politycy z emigracyi wystosowali jednak do kongresu memoryał pod tytułem: Expose de l‘ état actuel de la Pologne a propos du Congrès, 1878. Aleksander II dopomniał się z bronią w ręku u Turków »o prawa narodowe, które są warunkiem niezbędnym rozwinięcia naturalnego i normalnego istnienia Bulgaryi«. Memoryał zapytywał się, czy te zasady stosują się tylko do pewnych narodów i czy,