Rządy austryjacki i rosyjski z równą gorliwością srożyły się nad tymi, których udało im się schwytać. Zaliwskiego, ujętego w Galicji, skazano na śmierć, lecz wyrok ten zamieniono na 20 lat więzienia w twierdzy Kufsztajnie. Towarzysze jego: Białkowski, Borkowski i ksiądz Zaboklicki dostali po 15 lat więzienia, inni krótsze terminy.
Ujęci w Królestwie Bugajski i Winnicki straceni zostali w r. 1834. Artur Zawisza, potomek Zawiszy Czarnego, złożył dowody niezwykłego męstwa. Z oddziałem włościan w liczbie 25 walczył on mężnie, dopóki nie został otoczony przez siły przeważne. W ostatniej bitwie stracił prawie wszystkich żołnierzy i sam ranny dostał się do niewoli. Męczono go w więzieniu, aby wydostać zeznania, ale odwaga i wytrwałość jego wprawiły w zdumienie nawet wrogów. Powieszono go w Warszawie 27 listopada 1833 r.
Wołłowicza powieszono w Grodnie i wiele innych ofiar pochłonęła ziemia.
Drugą próbę powstania wykonała wkrótce Młoda Polska. Był to związek również międzynarodowy, jak i „węglarze“. W obrębie rozmaitych narodów powstały demokratyczne towarzystwa spiskowe, które nazywały się: Młode Włochy, Młoda Szwajcarja, Młode Niemcy i inne.
Młoda Polska zawiązała się w Bernie, w Szwajcarji, w roku 1835, a następnie przeniosła siedzibę swoją do Brukselli w Belgji, gdzie przyłączył się do niej znakomity historyk Joachim Lelewel i Stolzmann. W Krakowie głośny poeta Seweryn Goszczyński utworzył jej oddział pod nazwą „Stowarzyszenia ludu Polskiego“, do którego zaciągnęło się wielu studentów uniwersytetu.
Najwybitniejszym członkiem tego stowarzyszenia był Szymon Konarski, któremu powierzono organizację Litwy i Rusi.
Młody, piękny, pełen zapału dla sprawy, porywający wymową, niesłychanie odważny i nieskazitelnego cha-
