Strona:Władysław Orkan - Drogą czwartaków od Ostrowca na Litwę.djvu/19

każę wam mieszkanie, w którem przez czas tej walki przebyłem.
 — Prosimy.
 — Tylko trzebaby światła...
 — Mamy latarki.
 Zaciekawieni, ruszyliśmy za nim, a on nas wiódł w kąt dziedzińca, pod kościół. Stanął przed otworem.
 — Proszę za mną...
 Wchodziło się po schodach ziemistych, jak do piwnicy. Dalej była sień. Szliśmy jeden za drugim, poświecając latarką. Gdzieniegdzie ściany się zwężały.
 — Ostrożnie — radził ksiądz — by nie powalać ubrań.
 Ówdzie ściany się rozszerzały w komorę, ówdzie nisza jakaś, wnęk czy ława — wszystko ciosane w glinie lepkiej i żółtej. Całe wnętrze widać było samą gliną; w której łatwo dało się to wyciosać.
 — Oto moje mieszkanie — mówił ksiądz z pewną dumą. — Przez dwa tygodnie tu przebyłem.
 — I jakże się ksiądz w niem urządził?
 — Jakoś znośnie, niewybrednie, ale znośnie. Ot tam łóżko stanęło — tam rzeczy trochę. Co się dało przynieść, to się zniosło. Kuferek z cenniejszemi rzeczami...
 — A z życiem jak?
 — Różnie. Czasem dało się wyjrzeć na świat.