Strona:Władysław Orkan - Herkules nowożytny.djvu/128

 — Och, miłość!... — szepnęła marzaco panna Irys.
 — Nieraz, gdy noce czarne przyszły i, jak daleko okiem sięgnąć — a ze sępiej swej wyżyny przebiegać mogłem obszar wielki — nigdzie światełka... Wówczas rozpalała się rana mego serca i, jak ognisko rubinowe, świeciła w pustce zmroczniałej. Czułem się latarnia zbawczą dla pielgrzymów, zawieszoną u wysokiej skały.
 Stał się wielce wymownym, aż panna Irys z nieukrywaną radością przerwała:
 — Ja czułam, że pan musi być poetą! Prawda, że zgadlam?
 — Niestety — odrzekł, stropiony — nie pisałem wierszy. Mogłem tylko śpiewać pieśni o swoim... sępie.
 — Właśnie, o sępie. Ja to gdzieś nawet czytałam. Pan jest prawdziwy poeta!
 — Oh, pani — bąknął zawstydzony Prometeusz.
 I znowu milczeli chwilę.
 — Jak to dziwnie los kieruje... — rozpoczęła tym razem panna Irys. — Zawsze lubiłam chodzić w tę dolinę. Jakby przeczucie jakieś mię tu wiodło. A dziś tom szła jak we śnie, jakąś siłą tajemniczą pchana... i coś mię ciągnęło w głąb... ażem spotkała pana.
 — To dziwne... — rzekł podobnie wzruszony Prometeusz — bo i ja... jakbym się pani spodzie-