Strona:Władysław Orkan - Herkules nowożytny.djvu/131

II.

 — Kochasz?
 — Kocham!
 — Powtórz jeszcze...
 — A więc: kocham! kocham! kocham!...
 — Mój złoty...
 — Iry moja...
 Siedzieli na ławeczce, splecionej z białych palików brzozowych — w parku. Dokoła nich i w nich jaśniało słoneczne rano. Byli od paru niedziel zaręczeni.
 Długo opierał się temu ojciec panny, nie chcąc mieć, jako kupiec solidny, za zięcia człowieka o zgoła niepewnej przeszłości, bez stałego miejsca zamieszkania.
 — Nieznane nazwisko...
 — Ależ tanku! Cały świat mówi o nim...
 — Coś słyszałem, ale...
 — Jakby to papie powiedzieć... On zeksproprjował ogień, na który Olimp miał monopol!
 — Sprawa nieczysta, znaczy się...
 — Ale-ż najczystsza w świecie!
 Nie dawał się przekonać. Dopiero, gdy panna Irys, zużywszy przy pomocy ciotek wszystkie sposoby, sposobiki, oświadczyła, że umrze, rad nierad musiał się zgodzić; nie wcześniej jednak przyzwolił na zaręczyny, aż Prometeuszowi za jego staraniem przyobiecano posadę w banku.