Strona:Władysław Orkan - Herkules nowożytny.djvu/133

 Istotnie, w modnem ubraniu, o zaokrąglonem już i zaróżowionem nieco obliczu, gdy, przechodząc ulicą, przezierał się w szybach, widział, że nie wyglada gorzej od pięknego z najdroższego bazaru subjekta.
 — Mój Promuśl... szepnęła, pieszcząc oczami jego wyładniałą głowę.
 Prometeuszowi niemiłe zabrzmiało w uszach to zdrobniale urobione imię. Uczuł pewien wstyd i jakoby zawinienie pewne wobec... sępa.
 Spoważniał i myślą przeniósł się do swoich gór. Gdzie on też teraz?... Pewnie z tęsknotą krąży ponad skałą — a skała pusta... Zmęczony kołowaniem, siada na cyplu skalnym i głodny wzrok puszcza wdół po wancie, gdzie tkwi jeszcze rdzą przegryzione ogniwo...
 — Gdzież tak daleko patrzysz? — zagadnęła go Irys, nachylając się przed jego oczy.
 Popatrzył poważnie na nią, jakby nie słyszał pytania.
 — Cóż tobie? — rzekła już zaniepokojona. — Patrzysz na mnie, a nie widzisz mnie. Obudź-że się!
 — Wydaje mi się, jakobym był zbiegiem...rzekł powoli.
 — Nie rozumiem cię.
 — Tak, tak...
 — Żeś się wyrwał z tych więzów?...
 — Czym powinien był...