Strona:Władysław Orkan - Herkules nowożytny.djvu/134

 — Ależ rzecz prosta. Czyś nie cierpiał? Któż dobrowolnie chciałby mękę znosić? I za co? Za jakie grzechy? Masz się też jeszcze czem trapić!
 — Zapewne... tak... cierpiałem... lecz...
 — O cóż ci idzie?
 — Słuchaj, Iry... Chociaż — cóż mówić...
 — Ależ mów! proszę...
 — Czy ty nie będziesz mieć nic przeciwko temu... to jest... nie tak...
 — No mów-że! drogi...
 — Czy ty zrozumiesz mnie, jeżeli...
 — Całem sercem będę chciała...
 — Jeżeli czasem wrócę Gdybyś ty wiedziała, jakie tam miałem sny!... z Gewontu...
 — Ależ drogi! — najchętniej! — sama pójdę z tobą... Wiesz przecie, jak ja kocham góry. Ach! Zakopane! Nienawidzę miasta. Będziemy chodzić razem w to miejsce... pamiętasz? Będziemy sobie przypominać. Będziesz mi opowiadał o swoich tam snach — i o tym... sępie. Gdybyś wiedział, jak ja go nienawidzę...
 — Iry!
 — Nienawidzę go za to, żeś tyle przez niego cierpiał...
 — Kiedy on mi drogim... był.
 — Cóż cię teraz obchodzi? Nie myśl o tem. Nie wracaj. Myślałam, żeś się już naz na zawsze pozbył tej myśli dręczącej... Że jak będziesz miał mnie... Chyba, że się nie czujesz szczęśliwym...