Strona:Władysław Orkan - Herkules nowożytny.djvu/137

byś ze względu na mnie oddalała się od ludzi. Mój świat — to pustka...
 — A czy nie uciekalam od ludzi ku tej pustce, nim cię jeszcze znałam?... Czym nie szła ku tobie naprzeciw?
 — Prawda...
 — To też i teraz twój świat będzie moim.
 — Iry najdroższa!
 — Będę z toba włóczyć się jak mgła — po wierchach — ponad urwiska, przepaście...
 — Słonko moje!
 — Ach Tatry!... Nieraz śniłam, że chodzę z toba po tych turniach, żlebach, krzesanicach, a ty mi opowiadasz o skarbach tam zaklętych, o zbójnikach...
 — Kochasz ten świat bajeczny?
 — Niewymownie!
 — Pójdziemy w ten świat, Iry...
 — Tylko, mój drogi, mój złoty, zaraz po ślubie nie wypada. Za blisko. Po ślubie pojedziemy do Włoch. Albo nie. Do Włoch wszyscy jadą. Nawet Stacha z mężem — choć jej ojciec robi tylko w detailu. Gdzieś, gdzie rzadko kto od nas... do Szwecji! albo Norwegji! Ach fiordy! fieldyl Jak ja kocham fieldy! To musi być coś wspaniałego. Dobrze?
 — Wszędzie z tobą!...
 — Albo wiesz, gdzie? Na Krym. Tam podobno drugi Neapol... cyprysy!... Tylko, że tam znowu —