Strona:Władysław Orkan - Herkules nowożytny.djvu/138

blisko Kaukaz... Wszędzie te wstrętne góry... chciałam powiedzieć: te miejsca, co cię tak... wzruszają. Chociaż ty na Kaukazie nie byłeś? jak mówią...
 — Stare dzieje...
 — Prawda?
 Uśmiechnął się w odpowiedzi.
 — Drogi powiedz mi co wesołego o tym... sępie.
 — ?
 — Musiało zabawnie wyglądać, jak tak zlatytywał... i karmił się... co?
 Prometeusz nagle sposępniał.
 — Wiesz... ja go już kazałam zastrzelić.
 — Co?!
 Uniósł się. Lecz zaraz pomyślał: „Ja sam tylko mogę go zgładzić“.
 A ona:
 — Możesz mnie zabić za to.
 — Iry! — odrzekł już rozpogodzony — mówisz jak dziecko...
 — Bo ja... wszystko dla ciebie!
 — Znowu łzy?... Iryś?
 Całowal ręce jej, włosy, oczy — aż uśmiech na ustach jej zakwitnął.
 — O, widzisz, tak najpiękniej.
 Nie gniewasz się już za tego Sępa?
 — Nie. Lecz, proszę cię, nie mówmy o nim.
 — To ty nie myśl o nim