Strona:Władysław Orkan - Herkules nowożytny.djvu/146

oczyma twarze — szukal krewnej istoty. Aż dojrzal w kącie malarza, którego mu dziś przedstawiono. Zbliżył się ku niemu i spytał.
 — Cóż tu pan robi?
 Malarz podniósł nań zdziwione oczy.
 — Jestem na pańskiem weselu. Mialem już zaszczyt...
 — Aha. No nic. Chodźmy gdzie... schowajmy się.
 I pociągnął go za sobą do pustej, odległej salki.
 Wybiegł i za moment wrócił z flaszkami.
 — Urządzimy sobie knajpę... — nalał wina do szklenic. — Pij, przyjacielu!
 Wychylił kielich jeden — drugi. Pragnął się wyraźnie upić. Malarz wciąż ze zdziwieniem statecznie akompanjował.
 — Znasz pan moja historję? — zagadnął nagle Prometeusz. — No tak... bo to już historja wlaściwie...
 — Znam... jakże... wiadomo powszechnie...
 — Co pan sądzi o tem?
 — Sądzę, że pan wiele musiał cierpieć...
 — ...
 — Za to bogowie odwdzięczyli się panu dniem dzisiejszym.
 — Zemsta bogów jest słodką... pijmy!
 Po chwili, czując, że coś dla wytlómaczenia się rzec potrzeba, począł:
 — Widzi pan... mówią: wino podsyca żar bo-