Strona:Władysław Orkan - Herkules nowożytny.djvu/175

zarzucić, ale o szczegóły podobieństwa mniejsza. Główna rzecz: gest, postawa. Oto co jest.
 Dotąd miał tylko poczucie swej napoleońskości, a teraz widzi siebie.
 — Portret nie śmie mylić — zapewniał się.
 Spływały też nań, można by rzec, z tego portretu nowe siły, ambicje nieograniczone i oczywistość potęgi. Majestatem napełniony kroczył dumnie po swych „apartamentach wersalskich“, a uderzał w jego postaci z daleka główny atrybut wielkości: gest i postawa. Od czasu do czasu wyrzucał z zaciśniętych ust rozkazy krótkie i stanowcze. Na przykład: — Niech się stawi przede mną prefekt departamentu Koninki (to niby wójt z Kominek) dla zdania mi rachunków konkurencji kościelnej.
 — Malarzowi Davidowi wydać z kasy pięć złotych forszusu.
 Albo:
 — Zawołać mi Tayleranda; chcę z nim omówić kwestję odpustu.
 A widzieć go na przykład wtedy, gdy stanąwszy na ganku wołał ku stajniom:
 — Te, Ney! Dałeś koniom owsa?! —lub jak grom krótko: — Zaprzęgać!
 Albo przez sienie w stronę apartamentów niewieścich:
 — Józefino! Nakryj do obiadu!
 Tak mógł tylko rozkazywać Napoleon.