Strona:Władysław Orkan - Herkules nowożytny.djvu/180

nagle ksiądz Łopatka pojrzawszy przed się, krzyknął:
 — Ney! Nie widzisz ośle..: kapliczka!
 Lecz już zapóźno było wstrzymać konie nad krawędzią wąwozu. Runęły przednimi nogami w urwisko pociągając wóz za sobą.
 Szczęściem jar nie był głęboki. Skończyło się na tym, że się woźnica trochę potłukł, konie wyszły z okaleczeniami. Ale ksiądz Łopatka skoczywszy w krytycznym momencie z wozu złamał nogę.
 Odniesiono jęczącego w czasie ulewy i grzmotów na plebanię. Po czym za poradą wezwanego z miasteczka lekarza przewieziony został do szpitala.
 Tu dopiero, po założeniu mu opatrunku i uśmierzeniu bólu, mógł objąć myślą spłoszoną obraz i znaczenie nieszczęśliwego wypadku.
 — Jazda po pochyłości... Zagapienie się Neya... Wąwóz przecinający... Kapliczka...
 Niby piorun, przeleciał nagły wstrząs przez jego umysł...
 — Ten wąwóz... ta kapliczka!... Rzecz oczywista: Waterloo...
 Jeżeli odtąd oddzielał jeszcze w myślach lub w uczuciu postać tamtego od siebie, to teraz poczuł się za jedno z nieszczęsnym Napoleonem. Nieszczęście bowiem jednoczy.
 — Gdybym był tę kapliczkę wcześniej zauwa-