Strona:Władysław Orkan - Herkules nowożytny.djvu/189

jeszcze kany — bo czy to tu świat?... Świat jest tam — poza morzami — na cypryjowym brzegu...
 — Co, Jasiu, pleciesz — ktoś powiada. — Jaki cypryjowy brzeg?
 — Co ty wiesz o świecie? — obruszył się Jaś. — Coś ty widział? Płot ze swojego okna. Tuś sie ulęgnął, tu umrzesz i tu cię pochowają. A świat sobie tam rośnie — wielominy kwitną...
 — Jakie znowu wielominy?
 — Drzewa, mój bracie. Takie drzewa, co same śpiewają.
 Uśmiechał się ów wzgardliwie i odchodził za swoimi sprawy ostawiając Jasia marzącego.
 Ktoś, co z Ameryki wrócił, przyniósł taką skrzynkę, że gdy się do niej przez szybki wprawione patrzało i pokręcało z boku umieszczoną korbką, można było różne miasta i kraje uwidzieć.
 Nasz Jaś potela zabiegał, pokiel tej cudo-skrzynki na własność nie zdobył. Tedy, siedząc w karczmie, patrzył w nią przez szkła godzinami, zwiedzał dalekie kraje, wojażował.
 — Cóż tam, Jasiu, widzisz? — pytano kpiąco.
 — Przypatrz sie. Wieża... Cudo dziwne. Stoi, a leci.
 — Edyć.
 — Miasto na morzu... — objaśniał znów.
 — Hale — na morzu... To ino łudzi sprzęty takie.
 — Ostaw! — odbierał skrzynkę. — Nie każdy godzien świat widzieć.