Strona:Władysław Orkan - Herkules nowożytny.djvu/193

 — To on mnie i tu widzi. Wycofał się poza mur cmentarny, wyjął z kieszeni graniatówkę i roztrzaskał ją na kamieniach. Poszedł w skrusze ślubować.
 Czas jakiś nie pił.
 Był jak pniak wyrzucony z wody na brzeg, zbiedzony, smutny. Dokuczali mu ludzie, zapraszając go pozornie do kompanii. Odpowiadał wzgardliwym spojrzeniem.
 Wreszcie jął pić na nowo.
 — Bóg widzi Jasia — mówił sobie. — Widzi jego serce. Chce zbawić — zbawi. Wszystko On przenika: wie, kto osiust, a kto ino Udaje dobrego.
 Gorycz napływała weń coraz to głębsza. On, który dawniej miał tyle słów przyjemnych dla ludzi, mało się teraz odezwał do kogo. Już i marzyć głośno przestał.
 Pewnego razu rzekł stanowczo: — Jo pojadę do Ameryki.
 — Po co? — zapytał ktoś.
 — Bo ja chcę na morzu umrzeć.
 — ? ?.
 — Bo ja tym ludziom tej przyjemności nie sprawię, coby ja im tu umarł.
 Do takiego osądku doszedł w końcu wszystkim dawniej życzliwy Jaś Z nad Brzegu.

---