Strona:Władysław Orkan - Herkules nowożytny.djvu/56

 — Niedobrze jest myśleć.
 Ktoś poprawił:
 — Myślenie jest niedobre.
 Druga prawda.
 Zaczem, gdy doszli przyczyn, zastanowienie ich objęło nad wypadkiem, które przerywał co chwila człowiek ambitny, wołając:
 — Ja widziałem!... Wóz jechał — on szedł... I nagle słyszę krzyk... On już leży.
 — No powiedzcie: szedł sobie, szedł, i tu naraz...
 Ktoś współczujący dodał:
 — To przykry moment dla niego.
 Ironista:
 — To gorsze, że ostatni.
 Człowiek ambitny (do nowych osób):
 — Ja widziałem! Wóz jechał — on szedł...
 I opowiadał z coraz większym zapałem do końca.
 Ksiądz przechodzący zatrzymał się i uważał za stosowne wyrzec:
 — Wszechmoc Boska... Niezbadane sprawy... A nie znał go kto, jak on się prowadził?
 Ktoś się wyrychlił:
 — Ja go znalem. Przychodził często do mleczarni. Dziś rano jeszcze był... Człowiek, widziało się, dość uważny. No i powiedzcie...
 Po cichu sobie pomyślał ze smutkiem.