Strona:Władysław Orkan - Nad urwiskiem.djvu/110

potakuje i ręce zaciera; rad widocznie sobie i całemu światu.
 — Pamiętacie wy kiedy wójcie taką wiesnę?
 — Jakże chcecie, cobych nie pamiętał?
 — O, o, cóż sie to dzieje moiściewy, kochani, drodzy... — jęczy Tomek. — Ani ziemniaków ogrześć nieporada, ani nic... Do znaku wszystko skapie i zmarnieje... Matko Najświętsza! Dejże też te pogody jakie, uproś przecie u Pana Jezusa, u synaczka swojego najmilszego... Królowo Niebios, Pani moja... w ręce!
 — Dej Boże!
 — Na tę naszą biedę...
 — Biedkę kochaną!
 W milczeniu podawali dalej szklankę okopistą, uważając przytem, ażeby nie rozlać, nie sponiewierać daru bożego.
 Gdy przyszła kolej na pisarza, ten ujął misternie szklankę dwoma palcami, przejrzał się w niej i wypił; potem nalał drugą i tę już bez namysłu wychylił, podając sturbowanemu sąsiadowi, ktobądź nim był, próżne, zielone szkło. Tak czynił zawdy, odkąd go poznali, więc nikt się temu nie dziwił.
 — Musiał się już z tem urodzić — powiadali — abo, kto wie...
 — Ho! ho! Nasz pisarz ma głowę i łeb, moiściewy, nie na wszy! Kazanie wam calutkie