Strona:Władysław Orkan - Nad urwiskiem.djvu/112

gnął pisarz — tego uszy staną otwarte na wszelkie słowa mówiące i pisane. I stanie mu się we łbie jasno, mówił ksiądz pleban...
 — To już wiemy!
 — ...i pozna wszelkie arkana wiary naszej przenajświętszej i będzie jako on filozofus, który okiełznał emanacyę...
 — O czemże wy gadacie? — szarpnął go Jędrek za rękaw.
 Pisarz, zbity z tropu tak niesłychaną uwagą, chrząknął raz, chrząknął drugi raz, wreszcie wychylił duszkiem stojącą przed nim szklankę.
 — Bieda jest, bo jest! — począł, ocierając usta.
 — Tak mówcie! — wrzasło paru — co tam filozofy!...
 — A wiecie, skąd się bierze?
 — Ba! Kadukby ta odgadł... Przyszła i jest psiapara.
 — A co gadał ksiądz pleban?
 Wszyscy się zastanowili.
 — No, co gadał? Powiedzcie... — szepnął Tomek.
 Pisarz potoczył dokoła okiem filozofa, «który okiełznał emanacyę»...
 — Grzech jest w narodzie! — huknął. — Grzech jest i nic więcej...
 — A bieda kany się podziała? — wtrącił Jędrek żałośnie z końca stołu.