Strona:Władysław Orkan - Nad urwiskiem.djvu/113

 Pisarz ku niemu oczy gniewnie obrócił.
 — Bieda jest w grzechu, a grzech w biedzie! Rozumiesz teraz?
 A gdy wszyscy milczeli, podniósł głos i tak prawił:
 — Ksiądz pleban dokumentnie wyłożył, o co się rozchodzi. Nie idzie — prawi — o tych, co się ta zabawią w karczmie, abo w Kółku. Bo co biedny człek ma w niedzielę robić?
 — Hej! — potaknęli.
 — Ino o tych idzie, co pod dzwonnicę nie zajrzą, a dom Boży obchodzą z daleka... Ci to heretycy, niedowiarki — prawił — co niedzielę świętują w chałupie, wymijają ućciwych ludzi, do spowiedzi nie idą, jak rok długi, ba ino grzeszą i grzeszą... Oni to rozumu uczą się z pism dyabelskich i bezbożnych książek, oni to dyabłu zaprzedali swą duszę na wieczne zatracenie...
 Tu odsapnął pan pisarz i wychylił szklankę.
 Potem otarł pot z czoła, na którem, żyłami wypisane, stało kaznodziejstwo.
 — Jest tu między wami kto taki, co widział te bezbożne pisma?
 Milczenie.
 — Chwała Bogu! Sprawiedliwość nie odeszła z narodu... Was to Bóg karze za tych zaprzedanych; cała wieś cierpi za jednego...
 — Za Cyrka! — szepnął Tomek.