Strona:Władysław Orkan - Nad urwiskiem.djvu/114

 — Za Cyrka! — powtórzył pisarz i zaraz dodał. — Dwa tygodnie słonka nie widać. Paniezus zasłonił swoje oblicze przed nami...
 — Bo my niegodni...
 — Kto niegodny?!
 Powstał hałas. Z hałasu nic nie można było zrozumieć, tylko jedno słowo: Cyrek.
 — Ta psiakrew! Ta nas gubi...
 — Dyabłu duszę zaprzedał!...
 — Ksiądz pleban... — począł pisarz.
 Nie słuchali go. Zajadłość na Cyrka rosła; dopowiadali o nim coraz to nowsze historye.
 — Idę se — mówił Tomek — wyjrzeć na pasterzy, a ten, wiecie, co robi w samiutką sumę? wiecie?
 — Co?
 — Kwiczole chyta... «Zjadłeś ty dyabła, aj-eś ty zjadł» — powiadam mu — «toś tu? A któż za ciebie w kościele?» — «Ja — pada — za siebie najął»... «Kogo?» — pytam się. «Błażeja Szczyptę» — odpowiada. — «Ja mu siekł, a baba mu żęna»... «Poczekaj, hyclu!» — mówię mu — «dyabli Szczypty za ciebie do piekła nie najmą; musisz ty sam odsługować»...
 — Siedem roków, jak nie był do spowiedzi...
 — A przed kościołem mieszka...
 — Luter krotny! heretyk!
 Wójt się wmieszał.
 — Nie pije, pada, ani do karczmy nie chodzi...