Strona:Władysław Orkan - Nad urwiskiem.djvu/116

 — To pijecie? — spytał Jędrek.
 — A piję... dy widzicie! — odparł Cyrek.
 — No... no... ktoby sie to spodziewał?
 — Niczemu się, moiściewy, dziwować nie trza... — rzekł ostentacyjnie pisarz.
 Rozmowa się powiązała, i z drugą kolejką urosła w hałaśliwą gwarę. Każdy się do Cyrka zwracał, każdy chciał z nim mówić.
 — E każ-eście sie zabrali? — pytali go.
 — Do folusza...
 — We święto?
 — Dyć kież pódę? W robotny dzień czasu nima, a tu portczęta ladaco...
 Wyciągnął nogę.
 — Słusznie macie kumie — ozwał się polowy — ale też uwazujcie na niedzielę, uwazujcie, bo to grzech.
 Cyrek się roześmiał.
 — Jakby wam cielę zdechło w niedzielę... nie ratowalibyście?
 — A i pacierzy nie mówicie — dodał Jędrek — a pacierz od Boga nakazany...
 — Ba, i ja się bez pacierza nikany nie ruszam, bobych sie ruszyć nie zdołał... Zawdy go noszę na grzbiecie...
 Powstał śmiech.
 — Oj kumie, kumie! Byście choć do kościoła zajrzeli raz kiela czas... Naród sie modli o pogodę... Dyć i wam potrzebna!