Strona:Władysław Orkan - Nad urwiskiem.djvu/118

 — Sumiennie gada! — rzekło paru.
 — A jak wam bedzie słoneczko świeciło, to przecie na mój grunt nie poleje...
 — Dyć każ-by!
 — I ja sie wtedy, wicie, bedę w polu uwijał.
 Nic nie umieli odpowiedzieć.
 Wszystkim przypadały do serca rozumne słowa.
 — To ci łeb! — mówili między sobą.
 — Haraku! — krzyknął pisarz i spojrzał dumnie na obecnych. — W mig pojawiła się flaszka.
 — O, tu mnie już nie upytacie — szepnął Cyrek i powstał.
 — Każ uciekacie?
 — Muszę!
 — Kanyż wam tak pilno?
 — Czas nie stoi, ba idzie... Zawdy go trza gonić, aby nie uciekł...
 — Dyć mądrze gadacie, bo mądrze, ale... napijcie się z nami!
 — Darmo!
 — E siądźcież!
 Rzucili się ku niemu i poczęli go ciągnąć gwałtem; jeden za chazukę, drugi za serdak, inny znów, gdzie zdołał dostać i uchwycić... Ale on zaparł się nogami i ani rusz. Zeszamotali się i pomęczyli przy nim.
 — Twarde macie sumienie — mówili, dysząc.