Strona:Władysław Orkan - Nad urwiskiem.djvu/137

Ta strona została uwierzytelniona.

— Bóg im pomóż! — podniosły w górę oczy — Ale, nim słonko zejdzie, rosa oczy wyje...
— Lepiej zdać sie ze wszystkiem na Pana Boga i czekać końca... — ozwał się z przekonaniem Król, zwany także Munarchą.
— Tak, tak — potwierdził przechodzący obok organista. — Kogo Pan Bóg stworzy, tego nie umorzy...
— Nadzieja w Bogu... w torbie ser! — szepnął za nim złośliwy «kumotr z nad miedze».
— Włóczy sie psiamać ścierwo bieda sobacza... — klął po cichu zdecydowany pesymista od urodzenia i spluwał raz po razu.
Z furtki kościelnej wyszedł ksiądz wikary. Lud cisnął mu się do rąk, całując ze wszystkich stron.
— Czemuż nie idziecie do domu? — spytał.
— Dyć, jegomościu, nima po co, bo tam bieda...
— A cóż tu wystoicie?
— Tak se ta pogwarzemy i poradzimy się...
— Sami?
— Jak nima kota, to i myszy rządzą... — zamruczał z przekąsem stary gazda.
— Dyć pono mają dawać zapomogi... jegomościcku kochany! — woła płaczliwie niska kobiecina.
Ksiądz się zatrzymał.
— To jeno biednym komornikom...