Strona:Władysław Orkan - Nad urwiskiem.djvu/137

 — Bóg im pomóż! — podniosły w górę oczy — Ale, nim słonko zejdzie, rosa oczy wyje...
 — Lepiej zdać sie ze wszystkiem na Pana Boga i czekać końca... — ozwał się z przekonaniem Król, zwany także Munarchą.
 — Tak, tak — potwierdził przechodzący obok organista. — Kogo Pan Bóg stworzy, tego nie umorzy...
 — Nadzieja w Bogu... w torbie ser! — szepnął za nim złośliwy «kumotr z nad miedze».
 — Włóczy sie psiamać ścierwo bieda sobacza... — klął po cichu zdecydowany pesymista od urodzenia i spluwał raz po razu.
 Z furtki kościelnej wyszedł ksiądz wikary. Lud cisnął mu się do rąk, całując ze wszystkich stron.
 — Czemuż nie idziecie do domu? — spytał.
 — Dyć, jegomościu, nima po co, bo tam bieda...
 — A cóż tu wystoicie?
 — Tak se ta pogwarzemy i poradzimy się...
 — Sami?
 — Jak nima kota, to i myszy rządzą... — zamruczał z przekąsem stary gazda.
 — Dyć pono mają dawać zapomogi... jegomościcku kochany! — woła płaczliwie niska kobiecina.
 Ksiądz się zatrzymał.
 — To jeno biednym komornikom...