Strona:Władysław Orkan - Nad urwiskiem.djvu/140

 — Coby! Nic nie radzę. Najlepsza rada byłaby, żebyś co zjadł tłustego. A tu nima, bo skąd? Je się tę kukurzycę i je z dnia na dzień... Trzeba cosi do tego. Bo, wicie, przy jednej spyrce i kot zdechnie. Przyje się doznaku. A tu nimas nikany, znikąd, nic...
 — Taka u was bieda?
 — Bieda, biedka nasza kochana! — zaśmiał się smutno. — Idę ta ku kościołu. Mają pono dawać kukurzycę za darmo, to się może i mnie co dostanie.
 Uśmiechał się wciąż. Spoglądałem nań, pełen przykrego zdziwienia.
 Mają dawać biednym, słyszałem, a wy macie grunt.
 — Ho! panie! grunt!... Dyć mam te parę morgów, jako i każdy we wsi. Ale niech pan idzie po wsi i pyta, czy jest by jeden, coby powiedział: Mam co jutro do gęby włożyć...
 Stanąłem przerażony, jakby nad urwiskiem.
 — Tak, tak panie, tak — śmiał się gorzko — nima-s takiego, nima... Z roku na rok grunta upadają... Nie dziwota! Widzi pan, jaki to owiesek? — pokazał ręką. — Kłują się ta zielone ździebełka z glinowarki, ale co na tem bedzie? Jedno ziarko. A i to w polu myszy zjedzą, abo i dzikie świnie. Nima-s co zbierać, nima...
 Szliśmy chwilę w milczeniu.
 — To widzi pan — począł — dziad we wsi