Strona:Władysław Orkan - Nad urwiskiem.djvu/150

gody. Była zajadka wielga od chłopstwa, jak i w śterdziestym szóstym za moje pamięci — ale cóż?... Dwory stoją, jak stały, a u nas bieda coraz większa...
 Pykał drobno z fajeczki, spluwał przed siebie i patrzył na mnie prostodusznie. Siedzieliśmy w milczeniu. Wiatr szuściał dokoła nas wysoką gibrzyną i kołysał z szelestem rozłożyste maliniaki. Woły pasły się wrębem ponade drogą.
 — E, trza iść — ozwał się chłop — boby jeszcze kto nadszedł niechcęcy...
 Wytrzepał fajeczkę o pniak, schował do zanadrza i ruszył za wołmi, zaganiając je ku drodze.
 — Żal wam duże trawy, żal... — mówił do nich serdecznie — Dobrze, żeście choć telo urwały... To sie zmarni — wskazał biczyskiem — zeprzeje i zeschnie, a nie dadzą wypaść...
 — Za to smreczki podrosną — zauważyłem.
 — Kto ta dożyje! Ja, bo nie... he Cisoń, he!
 Zbliżaliśmy się do szczytu.
 — Za przykładem panów idą chłopy — tłómaczył mi gazda — co ino kto ma, to ścina, niszczy i przedaje... Ale też i nie dziwota, bo bieda szelma dogania... Trudno zdychać z głodu. Nima sie czego chycić na przednowku, to chytają sie lasu. Niejeden zetnie smreka, zawiezie na miejsce żydowi, to go jeszcze musi pieknie