Strona:Władysław Orkan - Nad urwiskiem.djvu/153

was poćciwych) świński odchód. Cóż mnie też nadało, aj co, na te czasy... Jezus kochany!
 — Polujcie...
 — Kie nie wolno. Nie wiecie to, że hrabia la siebie dziki chowa?
 Mrok zapadał coraz czarniejszy. Z polan pasterze zganiali woły do koszarów. Wyręby majaczyły w dole, jak żydowskie cmentarze. Siedzieliśmy długi czas w cichem zasępieniu. Z roztoki pełzały ku nam zwolna mroczne cienie.
 — Ale zanocujecie w kolebie, bo każbyście szli? — rzekł chłop, powstając.
 — Zanocuję.
 — To trza przystroić drew na ogień.
 Ruszyłem za nim ku kolebie, na drugi koniec polany. Niezadługo nazwłóczył z przylasku suchych gałęzi i pniaków i zapalił w kolebie ognisko. Usiedliśmy na progu szatry. Za plecyma trzaskały palące się gałęzie, przed nami noc spokojna i mroczne w dali szczyty. Zimny podmuch przywiewał ku nam urywany szum roztoki leśnej, to jakieś szepty i głosy niezrozumiałe. Na Obidowcu zajaśniało duże ognisko.
 — Kto hań to pali?
 — Porębianie — odrzekł chłop z namysłem. — Napewno oni... Tak, tak... Pamiętacie wy? E, pewnie, że nie pamiętacie, bo to już kiela roków...
 — Co takiego?
 — Te ognie po górach... Za moje pamięci,