Strona:Władysław Orkan - Nad urwiskiem.djvu/155

 — Dyć to prawda, choć to i śpiewka... — podumał chłop — Co powiecie?... Do krzty zabaczyłech! — zerwał się na nogi. — Trza wsuć ziemniaki, bo ogień zagaśnie...
 Niezadługo siedzieliśmy w kolebie na żerdzi, wyciągając z watry opalone ziemniaki i jedząc smacznie ze solą.
 Po wieczerzy ułożyliśmy się na sianie, przyniesionem z kopy i pookrywali płaszczami grzeszne ciała. Sen jednak nie przychodził. Myśli każdemu leciały przez głowę, jak w opętaniu.
 — Nie porada usnąć! — dźwignął głowę mój sąsiad.
 — Nie porada.
 — Mówcie co!
 — Mówcie.
 Podumał chwilę, wreszcie zaczął:
 — Jak niebożyczka matka umarli, to już temu bedzie... Kieloż bedzie?... Chyba śtyrdzieści roków... A jak ja się ożenił, to bedzie... Kieloż bedzie?... Może trzydzieści pięć roków, abo i więcy... To, wicie, bez cały ten czas nima ani jednego dnia, cobych se pedział: Chwałaż Ci Panie Boże!... Ino cięgiem idą fale na człeka, jedna za drugą, bez ustanku, jak nie to, to-to, a zawdy musi cosi gryźć...
 — Każdy ma swojego gryzia... — rzekłem, patrząc w dopalającą się głownię.
 — Najwięcej kłopotu, toch miał z babą... Bo