Strona:Władysław Orkan - Nad urwiskiem.djvu/174

 — Możeby sie już dały upiec...
 Ale zbaczył se w tej minucie, że pośród rządków był i groch. Ten już musiał uróść na pewne. Dojrzał, ino go nima kto oberwać...
 — Trzaby iść, przekonać sie na miejscu...
 Postąpił naprzód parę kroków, ale uczuł zaraz, że go coś wstrzymuje i coś go szarpie za rękaw płócienny, szeptając bezustanku: «Nie chodź!» Co się ruszy, to słyszy poza sobą: «Nie chodź Józek, powiadam ci, bo bedziesz widział!» O, nie śpasy, poczyna go już straszyć. Obziera się dookoła... nikogusieńko!
 Zastanowił się i przebaczył sobie, jak mu to samo raz mówiło: «Nie chodź!» — a on nie usłuchnął, ale poszedł i natargał strączków do kapelusza... Miał już odchodzić, kiedy wypadł chłop znienacka, (musiał się już na niego oddawna przystrzegać), puścił się za nim — on w ucieki!... ale dopadł go na tłoku i wycombrzył za uszy. Jedno go jeszcze do dzisiednia boli, bo mu je w złości wielkiej poderwał. O uszy mniejsza, ino o kapelusz! Kapelusz zabrał chłop i nie chciał oddać, choć go zdaleka o to pieknie prosił. Zabrał razem ze strączkami grochu i poszedł. Przygania Józek owce do chałupy, wchodzi do izby płaczęcy — pytają się: «Kanyś podział kapelusz?» Gazda już i nie czekał końca opowieści, ale mu dodał parę pięści, które haw do dzisiednia za łopatką czuje. Siedzą mu tak,