Strona:Władysław Orkan - Nad urwiskiem.djvu/28

święty... Nie obrażaj Boga i ku piecowi się nie pchaj, boś nie piecuch!... Jeszcze mi do ciasta naprószysz. W izbie nie umarzniesz...
 Błażej, zbity z tropu, łypnął oczami, jeszcze raz kerpcem jęknął o ziemię i pognał do stajni, wrzucić wołom garść siana. O woły dbał, jak każdy chłop, który im ma co dawać...
 — Tereska! — zbaczyła se matka — leć no za ojcem, niech zruci drobnego siana...
 — Na stół! Prawda!... — klasnęło w dłonie dziewczę i pobiegło za ojcem na boisko.
 Matka przykładała drew do pieca. Dym walił się na izbę i sięgał prawie do samej ziemi. Dusiła się kobiecina, raz po raz wycierała oczy fartuchem i uparcie nie odstępowała nalepy...
 — Dyć się przecie musi przewalić... — powtarzała głośno.
 — Mamo! szczypie! dym!... — wołał Józuś.
 — To idź do izdebki... czemu tu siedzisz?...
 Wojtuś pociągnął braciszka, rzucili się strzałą przez sień, drzwi tylko do izdebki zaskrzypiały... Dym pchał się otwartemi na oścież drzwiami, ale z izby nie ustępował. Wszędzie go było pełno.
 — Niech bedzie pochwalony!... — rozległo się w sieni.
 — Na wieki wieków!... — wypadło od nalepy. Błażejowa przetarła lepiej oczy, nachylając się, by dojrzeć, kto tam taki...