Strona:Władysław Orkan - Nad urwiskiem.djvu/34

Ta strona została uwierzytelniona.

nie mogąc nawet palców rozprościć, w których dzierżył zadymioną latarkę...
— Idziecie na jutrznię?
— Idziemy...
— To się zbierzcie.
Tańczył po izbie, by się jako rozgrzać, a tymczasem Błażejowa z Tereską wdziewały łachy. Błażej się obuwał i pchał ociepki słomy do kerpców, bo mróz nie śpasuje...
Wnetki się zebrali i poszli razem na jutrznię. W chałupie została komornica z dwojgiem dzieci, uszczęśliwiona, że posiedzi w cieple po takiej uczcie; miała jednak niemało kłopotu z Józusiem, który nie mógł usnąć i wrzeszczał co chwila, że mu «wilija siedzi w brzusku i gniecie»...