Strona:Władysław Orkan - Nad urwiskiem.djvu/45

 — No, no, ino ty trzymaj ozór na uwięzi, a o mnie się nie tórbuj! — rzucił się gniewnie Jantek. — Ona mi będzie z góry dyśkunować, co ja mam robić...
 Splunął energicznie za piec i począł nakładać fajkę. Ale nie mógł wytrzymać długo. Draźniły go ciche szepty poza plecami.
 — A skądże ty tu jutro Jędrka weźmiesz?... Cały jadwent się nie pokazał...
 — To się pokaże na godnie święta — rzekła stanowczo żona. Jantek pokiwał głową.
 — Hm... na jaki sposób?...
 — Na taki, że ludzie do ludzi chodzą... rozumiesz?
 Udawał, że rozumie, coby go nie posądziła o ciemną pałkę...
 Matka z córką, naszeptawszy się do woli, wstały ze skrzyni, gdzie siedziały obok siebie. Musiały coś niepośledniego uradzić, bo matusia przestała krzywo patrzeć na Wiktę, której już lica obeschły z łez, a oczy zabłyszczały wesołością...
 — Jantek, rusz-że się od pieca! Pódź, ugryziesz co... — mówiła żona, wyjmując kołacz ze szafy i kładąc na stół. Zbliżyli się we troje, połamali i jedli... Harmonia zapanowała i ciepło w maleńkiem kółku. Niktby nie powiedział, że ci ludzie sprzeczają się niekiedy...
 Czas wlókł się powoli, jak zwyczajnie we