Strona:Władysław Orkan - Nad urwiskiem.djvu/55

śli, które im latały, gdzie same żywnie chciały, z przedmiotu za przedmiot, zwinnie, jak pliszki po kamieńcu...
 Matka wciąż pozierała na Wikcię, ta zaś na drzwi.
 — Nie urada się doczekać!... — powtarzała sobie coraz gniewniej. — Jakby nie przyszedł... dałaby ja mu drugi raz! — No!...
 Tą stanowczą zapowiedzią uspokoiła się na chwilę.
 — Przyjdzie, coby nie — ozcymała se potem. — Jakem ino spojrzała na niego, tom już wiedziała, że przyjdzie...
 W te razy zadudniło w sieni. Drzwi się otwarły i przez próg chybnął do izby tęgi parobczak.
 — Niech bedzie pochwalony!
 — Na wieki wieków! — Witajże Jędruś! — ozwali się chórem zgromadzeni. Wikcia szarpnęła matkę z radości. Jantek spojrzał na żonę.
 — Ma rozum — pomyślał już tysiączny raz w życiu i stanęło mu w myśli «przeznaczenie».
 — Markotno ci na mnie? — szepnął Jędrek, wyciągając dłoń do Wikty...
 Spojrzała tylko na niego... A umiała dobrze patrzeć!
 Jędrek poszukał w rękawie i wyciągnął sporą butelczynę.
 — Namowiny! — huknęło od stołu.