Strona:Władysław Orkan - Nad urwiskiem.djvu/63

 — Jużci! Bo tam ino na nią czekają z kropidłem...
 — Tatusiu! Bedziecie koszyki robić z poświęconych pręci, czy co? — zagadnął jakiś parobczak, przedrwiwając chłopinę mizernego, który dźwigał na ramieniu cały pęk bazi.
 Chłopina uśmiechnął się, nie wiedzieć, jak...
 — Czy-czy to inno...
 Wyjąkane słowa zginęły w chórze śmiechu.
 — Baziu, baziu meee!... — krzyczy jeden z chłopaków, naśladując jagnię i ucieszony, jakby go kto samym miodem napasł, przeskakuje drobne kamienie.
 — Ja gdowiec, wyście gdowa — tłómaczy jakiś podeszły gazda kobiecie, obok idącej — Pobiermy się na wolę boską i bedziemy pchać jako tę biedę kolanami przed sobą...
 — A co się ma stać, to się stanie! — wypadło z gwarliwej gromadki.
 — Pomału-że moja Kasiu! — woła rosły chłopak, śmigając w powietrzu habiną.
 Trzy Kasie naraz obejrzały się, co wywołało w gromadzie nowe śmiechy. A «ta czwarta» ani spojrzała okiem, choć dobrze wie, że na nią wołał...
 — Cicho! sygnują!...
 Naraz ustały śmiechy. Zdala dolatuje cienkie, monotonne brzmienie sygnaturki...
 Ludzie przyśpieszyli kroku. Lekka pogwarka