Strona:Władysław Orkan - Nad urwiskiem.djvu/73

 — Poszła ku kościołu.
 Już nie mógł wytrzymać, żeby się nie spytać.
 — Idzie ta? nie widzieliście?
 — A dyć idzie za nami, hań, koło potoka — ozwał się jeden z nadchodzących.
 Chłop spojrzał.
 — W samy rzecy!... — rozwidniła mu się twarz. Synek się roześmiał.
 — Cóż ta dźwigacie?
 — Kukurzycę.
 — A wy?
 — Ja wziął pół ćwierci pszenice i pół jęczmienia. Zmiesza się, i baba ta skutwasi co na święta, jaką placynę...
 — Po kieloż?
 — O, dyć drogo, bo na bórg. Żyd nie opuści. A płacić nima czem.
 Wszyscy kiwnęli głowami.
 — Nima czem...
 — Dużo ta ludu u kościoła? — spytał oracz.
 — Dyć niemało. Każdy też, niewyczytajęcy, przyjdzie pokłonić się Paniezusowi. Ale największy ścisk, to u Marka. Docisnąć się trudno. Bierą: kukurzycę, jęczmień, orkisz, a mąki, to już niemało worków poszło.
 — A to wszystko na bórg?
 — Ba, juści! O centa we wsi trudno, a każdy chciałby też na Święta cosi gdziesi, bo się wymorzył cały póst, że brzucha nie dopatrzy...