Strona:Władysław Orkan - Nad urwiskiem.djvu/74

 Mimowoli oracz spojrzał na dół i kiwnął głową.
 — Nie dopatrzy — powtórzył.
 I przechodzili tak po jednemu, po dwóch i znikali razem ze ścieżką w jałowcach, stadem przysiadłych na stromej uboczy.
 Chłopu się orać odechciało. Usiadł na pługu. Chłopiec podbiegł przed matkę, która już była niedaleko.
 — Jasiu, nie lećże tak! — zawołała zdala ku rozpędzonemu synkowi.
 — Przecie wam ciężko, mamusiu, to poniesę za was choć chwilę... — krzyczy, dobiegając zdyszany i gwałtem chce zdjąć tłómok z ramienia matki.
 Ojciec siedzi na pługu i patrzy. Dwie łzy, jak szklisty groch, stoczyły się po zoranej bruzdami twarzy.
 — Biedactwo! — szepnął — ledwie łazi, a pragnie matce dospomódz...
 Przez łzy patrzał ku nim, jak szli pod górę. Za ich nadejściem otarł je rękawem.
 — Szczęść Boże! — ozwała się kobieta, rozjaśniając uśmiechem młodą, ale zbiedniałą twarz. — Jakże ci się tu orze? Bartuś!
 — Dyć widzisz — wyjąkał sucho, usiłując zakryć poprzednie rozczulenie.
 Zrzuciła tłómok, siadła przy nim i pogłaskała go po szorstkiej twarzy. Chwilkę zabłysły oczy