Strona:Władysław Orkan - Nad urwiskiem.djvu/78

 — Pilnuj tu, Jasiu! A drzwi zamknij, skoro pożeniesz woły, żeby cygan nie wlazł, abo jaki światowiec.
 Napowiedziała mu dokładnie, co ma robić, i przeżegnawszy się wodą święconą z kropielniczki, wiszącej na odrzwiach, wyszła.
 Przed owczarnią, na podwórku, krzątał się Bartek.
 — Ostań z Bogiem! — szepnęła.
 — Nie siedź ta długo! — rzucił jej na drogę i poszedł do obory wyprowadzić woły, bo słonko wysoko, a pług sam nie urwie ani skiby.
 — Jajka! jajka! — rozległo się po osiedlu.
 Jaś wypadł przez sień, chłop wyjrzał z obory.
 — Co za jajka? — spytał.
 — Na święcenie! — woła zdyszana baba. — Zapomniałach se doznaku i od miedzy musiałach się wrócić. Jasiu! Tam, w garczku... wyjmij, włóż do konewki i podej!... O!... — oparła się o ścianę — tak mi serce bije...
 — To nie leć! — odrzekł chłop z wymówką.
 — Nie leć! nie leć!... A ksiądz nie zaczeka!...
 Powkładała do koszyka gotowane jajka, które wyniósł chłopiec i poszła poza izbę, krótszym chodnikiem.
 — A nie prawdęm gadała? — szepnęła, wcho-