Strona:Władysław Orkan - Nad urwiskiem.djvu/87

kniętemi oczyma, po omacku. Utknął się na drwach, leżących przy nalepie.
 — Ścieklina! — zaklął, nie wiedzieć komu.
 — Nie umies chodzić, zdechlino? — wrzasła mu nad uchem matka, zamierzając się ocedzarką. — Jesce łbem wpadnies do gorcka... Uwazuj na się!
 — A wtoz drwa nakłodł przy nolepie? — oburzył się «głuchy» Józek. — Moze ty, wędrowne ocy! — zwrócił się do Maryny.
 «Wędrowne ocy» drzemały nad skrobaniem. Skoczyła, jak oparzona.
 — E coz ty chces odemnie, ty psie oblazły!...
 — Cit! — przerwała jej matka. — Skrob wartko, bo nie uskrobies na śródpołuń!
 Przysunęła cebrzyczek, siadła z drugiej strony koszyka, wzięła nóż i poczęła skrobać, rzucając oskrobane do brudnej, zamąconej wody.
 — Tako psio pokusa! — mruczała sobie od czasu do czasu, a chwilami szeptała «Zdrowaśki».
 — W Imię Ojca i Syna! — żegnał się Błażek, wstając od skrzyni. — Dyabliby ta zmówili przy wos pocierz! Trzescycie, jak stare cierlice.
 Posunął się ku drzwiom.
 — Stul pysk! Nie obrozoj Boga!
 — Kto obrozo?! — obrócił się do żony.
 Ucichło na chwilę. Stary wyszedł na boisko, «głuchy Józek» oprawiał kerpce, a baby