Strona:Władysław Orkan - Nowele.djvu/131

ino kto doradziół, to sie uzywało. Ale to wólo Bosko syćkiem rządzi.
 — Hej! — przyświadczyły kumoszki.
 Ksiądz wzruszył ramionami, otulił się w futro szerokie i wyszedł przed cień.
 — No, Wojciechu, jedziemy!...
 Wojciech rzucił „zeleźniocek“ z mlekiem, wziął biczysko i ruszył ku sankom. Zawrócił na miejscu...
 — Siadajcie, jegomościu!...
 — Jedź, jedź... Ja zejdę na dół, za potok... Jeszczebym gdzie karku nadkręcił po tych wertepach śnieżnych.
 — No, to jegomościa sprowadzimy! — ozwało się paru gazdów.
 — A dobrze...
 Kobiety znów rzuciły się do „jegomościa“, by ucałować ręce na pożegnanie, które on niechętnie na mróz wysuwał.
 Sanki ruszyły, zapadając w zaspy co chwila, a ścieżyną, wydeptaną przez ludzi, którzy zwykle „gęsiego“ chodzą do kościoła, toczył się w szerokiem futrze „jegomość“, za nim paru gazdów, odzianych w krótkie kożuchy.
 Tymczasem ludzie przeszli z sieni do izdebki i otoczyli chorego, dręcząc go najrozmaitszemi pytaniami. On wysilał się i odpowiadał, bo „kto wie, cy ich jesce uźry“, czuje, że go „ino tela z tego“ na świecie...