Strona:Władysław Orkan - Nowele.djvu/152

bić, piersi żywo wznoszące się, jako ta piana na potoku, nóżki okrągłe, czyste... Pewno z wody wyszła.
 — Nie, ty nie jesteś Nirwana... — rzekłem głośno.
 — A co to za jedna? — pytała ciekawie.
 — Taka panna z galarety.
 — A ładna?...
 — O i bardzo!... Ma dużo kawalerów.
 — I pana między nimi?
 — Mnie nie. Nie chcę im wchodzić w drogę...
 — Dobrze pan robi. Nima to ka indziej panien?
 — Tereniu! świetnie mówisz!... — rzekłem z zapałem. — Gdzieś była? coś robiła?
 — Byłach na potoku, polewałach płótno.
 — Kąpałaś się?
 — Ino po kolana.
 — Czy zimna woda?
 — Nie zimna, ale sie pstrągów boję.
 — Świetnie mówisz — powtórzyłem wstając. — Tereś, będzie na noc pogoda?
 — O bedzie, bedzie... obezgło sie od zachodu. Tańcujemy, jaze gwiazdy będą spadać!...
 — Pewnie bez zazdrość?
 — A choćby, ale bedą! Jasiek od Grzędy obiecał grać. Jak on prześlicnie gro?... Słysoł pan kie?
 — Nie.
 — To pan usłysy. No, ale takie muzyki, to pan i w Krakowie nie widział!...