Strona:Władysław Orkan - Nowele.djvu/153

 Powiedziała to z takiem przekonaniem, żem się wcale nie odważył oponować.
 Słonko już było nad górą, kiedy ruszyliśmy ku chałupie.
 — Panu sie pewnie jeść chce? — zagadnęła Tereska.
 — Po czem poznajesz?
 — Bo pan taki zasmucony...
 Uśmiechnąłem się.
 — Prawda, żem zgadła?
 Nie zaprzeczyłem, choć w tej chwili nie myślałem o maślance. Weszliśmy na „osiedle“. Wieczór się szybko robił. Słonko spadło za góry i już mrok wschodził coraz czarniejszy. Bydło pasterze przygnali z pastwisk. „Gaździna“ z córką doiły krowy; ojciec „strugał“ konewki, gwarzyłem z nim, siedząc na końcu ławki.
 — Ile takich konewek na dzień zrobicie? — spytałem.
 — Dwie, a casem trzy.
 — A po wiele sprzedajecie jedną?
 — Po dwie sóstki.
 — To tanio.
 — Ho, moi kochani! Trza czasem i za piętnoście centów sprzedać, jak bieda dozynie, a na sól braknie...
 — Wam, myślę, nie brakuje? Przecie grunt niemały...
 — Coz z tego gruntu, kie do niego ciągle trza