Strona:Władysław Orkan - Nowele.djvu/157

łem księżycową noc... Świt mię zbudził... i uratował. Przeklęty świt!...
 — Panie, panie! przepiórka!! — wrzasnęła mi nad uchem Tereska.
 — Gdzie?
 — O, juz uciekła!... Nie słysał pan, jak smerzyła po zbozu?... Oj, taki pan niezgrabny. Z pod nóg panu wyleciała i nie chycić! No!...
 Może i Tereska miała słuszność, łając mnie. Lepsza przepiórka, niż wymarzona, senna postać...
 Zbliżaliśmy się do borów. Szare cienie wychodziły z wysokich zbóż, zbliżały się, rosły — i urosły w sporą gromadę ludzi. Najwięcej było młodych parobczaków i dziewcząt. Paru starszych gazdów przyszło przypomnieć dawne lata i popatrzeć na tańce, lub też dozierać młodych, by nie robili „bezeceństw“.
 Chłopcy otoczyli mnie kołem i pogwarka lekka, wesoła płynęła chyżo, jak roztoka leśna. Wreszcie podzieliliśmy się na gromadki, a potem na dwójki. „We dwoje nojweseli“, powiadają ludzie.
 Podwójci siedział opodal na niskiej kopce siana. Podszedłem ku niemu.
 — Wolicie do mnie, jak do dziewcąt? — spytał żartobliwie.
 — Wolę.
 — Dziwny z was cłek. Wolicie ze starym gwarzyć...
 — Nauczę się czego przy was.