Strona:Władysław Orkan - Nowele.djvu/17

 — E, kis to djabli tak jęcą! — rozległo się Marcinowi nad uszami... Podniósł głowę i spojrzał do góry.
 Przed nim stał barczysty chłop, odziany przyzwoicie, o twarzy czerwonej... Znać, że lubił „pociągnąć“. I teraz był widać „zakropiony“, pochylał się bowiem na bok, jak smerek wiatrem kołysany, a wpatrywał w siedzącego Marcina.
 — A, to wy, wójcie... — szepnął młynarz.
 — Zgadliście, jo tutejsy nocelnik. A wy coście za jedni? — zagadnął wójt przepitym głosem.
 — To mnie nie poznajecie?...
 — A nie.
 — Młynarz Marcin...
 Wójt wpatrzył się bliżej.
 — Raty Boskie!... E, skądże-ście wy sie tu teroz wzięli?
 — Prosto z Hameryki...
 Wójt wyciągnął rękę i uścisnęli się.
 — No, prędzy-bych sie był pana starosty spodziewoł, jak wos tu uźryć!... — mówił wójt. — Kieście doszli?...
 — Dziś...
 Wójt wpatrywał się w Marcina, który siedział zasępiony i przygnębiony rozpacznemi myślami, co mu wszystkie zamąciły pojęcia.
 — Wiecie co? — zaczął wójt — co tu mocie siedzieć? Stało sie, co nie miało stać... Wy i tak nic nie poradzicie, choćbyście tu cały rok prze-