Strona:Władysław Orkan - Nowele.djvu/23

 Wtem powstał wójt. Radni się uciszyli, sądząc, że „radę“ rozpocznie; a on, nachylając się ku młynarzowi, zagadnął go chrapliwie:
 — Hej, Morcinie! a kie wy mi oddocie moje dwieście papierków?... Teroz chyba musicie mieć!... co?...
 Młynarz się zachmurzył. Pytanie to nagle zwróciło go do pierwotnych myśli.
 — Przywiózech ino pięćdziesiąt reńskich. Musicie, wójcie, zacekać, jaze sprowadzę Marcysię...
 — Ho! ho! ani se myślij o tem! Ona ci wróci?... Myślisz, ze mie zarwies!... Tybyś cichutko grunt przedoł, uciek za babom i sukoj wiatru po świecie!... Jo musę mieć piniądze i basta.
 — Coz, kie nimom.
 — To sie postarojcie!...
 — A jakoz?
 Wójt nie odpowiedział. Siadł i podparł głowę. Wtem, jakby mu nowa myśl wpadła, podniósł się, wychylił nalaną szklankę.
 — Wiecie co, kumie?... sprzedejcie grunt.
 Marcin się wzdrygnął.
 — Nigdy!...
 — No, jakoś to bedzie. Juz my sie nie obedrzemy.
 Nalał mu wina, przypił do niego. Kazał podać nowy litr. Kolejka przeszła. Wójt młynarzowi przylewał, a patrzył się z pod oka. Radni pozierali po sobie.