Strona:Władysław Orkan - Nowele.djvu/24

 — Wójt cosi rozwozo!... — szeptali do siebie.
 — No — podjął „nocelnik“ — sprzedocie?
 — Grunt?
 — Echę!
 — A ktozby kupił?...
 Wójtowi się oczy zaświeciły. Czuł w rękach złapanego ptaszka. Młynarz zaś prawie pijany patrzył bezmyślnie na niego. Parę razy starał się gwałtem myśli zebrać; brwi ściągał, oczy wybałuszał, ale wypite wino mgłą mu je przesłaniało tak, że nie mógł dojrzeć chytrego uśmiechu „nocelnika“.
 — Jo kupię... — ciągnął wójt.
 — Wiela docie?...
 Wójt wyminął odpowiedź.
 — No, dyć my sie zgodzimy. Wiecie, ze pola nieobsiewane, lezą odłogiem... Puste tłoki i nic więcy...
 — Zawse jest tego niemało!... — bronił Marcin.
 — To nie wiecie, ze wasa pół przedała?... — zagadnął wójt z lisim uśmiechem.
 — Ni moze być! — skoczył młynarz.
 — No, nie prowda?... — zwrócił się wójt do podwójciego.
 — Na świecie!... prowda!... — odwrzasnął tenże.
 — Na moją dusyckę!... — potwierdził polowy.
 Marcin opadł ciężko na ławę... Wychylił pełną szklankę. Był już całkiem pijany.