Strona:Władysław Orkan - Nowele.djvu/26

żył na stole i począł z powagą gładzić paznokciem pióro... Wójt kazał lampę zaświecić; na stole postawił nową butelkę. Szła kolejka już coś dziesiąta.
 — Na litkup!... — krzyknął wójt.
 — Na litkup! — powtórzył za nim młynarz.
 — No, piście kontrak... — rzekł wójt, przybliżył lampę.
 Pisarz rozpoczął pisanie.
 Wszyscy siedzieli milcząco, by nie przerywać myśli panu pisarzowi... Gdy skończył, odchrząknął parę razy, przejrzał pismo i dodał parę opuszczonych ogonków.
 — Żali mam przeczytać?... — zapytał.
 — A juści! — odezwali się chórem radni.
 — Cytojcie! — kazał wójt.
 Pisarz wziął stojącą przed nim szklankę, przechylił, wreszcie zaczął:
 „Kontrakt czyli pisemna ugoda co do sprzedaży i kupna gruntu czyli parceli, zawarta na miejscu pomiędzy Marcinem Janią czyli“...
 — Zjedliście kopę djabłów!... — krzyknął wójt. — Przecie sie młynorz pise Morcin Cichorcyk, a nie Jania!...
 — Powiedziano jest, że Jania...
 — To przezwisko!... nieprowda?... — zwrócił się do młynarza.
 Ten jednak pochylony chrapał głośno; głowa mu się chwiała jak przyprawiona.