Strona:Władysław Orkan - Nowele.djvu/37

 — Boś głupi!... — W oczach Marcysi iskry się zapaliły.
 Stara słuchała z jednakową, pomarszczoną twarzą. Dzieci wystraszone, skulone, pozierały to na ojca, to na matkę.
 — Grunt sprzedany — cicho odezwał się młynarz, spuszczając wzrok.
 — Za wiele? — spytała żywo Marcysia.
 — Za trzysta siedemdziesiąt.
 — Mos ze sobą?
 — Wójtowi oddałem dwieście z procentem.
 — Głupi!... — szepnęła żona — a resztę?
 — Mom.
 — Dawoj!... — popatrzała mu w oczy śmiało.
 Młynarz zawahał się chwilkę.
 — Bois sie?... — spytała.
 — Nie... ino, Marcysiu!... — począł błagalnie, wyjmując z zanadrza pieniądze — oporządź dzieciska, niech przecie tak nie chodzą! — wskazał na podarte, brudne sukienki.
 — To juz moja rzec!... — rzekła sucho żona.
 — Jo bedę zarobioł, — ciągnął młynarz — daruj! nie poniewieroj... — pocałował ją w czoło.
 — Pojedzies napowrót?... — spytała szybko, odbierając pieniądze.
 — Do Hameryki? Nigdy!... Dość juz mom tego. Bedę tu robił „przy murarzach“. Znom sie na budowie...
 — Rób... — odpowiedziała sucho. — Jo sie dość