Strona:Władysław Orkan - Nowele.djvu/40

 — Wróci... wróci... nie płaczcie! — pocieszał je ojciec. — Jeść wam sie chce?...
 — Chce...
 Młynarz wziął dziewczynkę na ręce — wszedł do izby. W izbie nie było nikogo... Ułamał bułki, dał dzieciom. Dzieci jadły łakomie, patrząc z zaufaniem na ojca; łzy im jeszcze świeciły na wychudłych twarzyczkach... Niebawem weszła stara.
 — No cóż? Masz robotę?... — zawołała ode drzwi.
 Nienaturalne ruchy i rumieniec na pomarszczonej twarzy kazały się domyślać, że wraca prosto z karczmy.
 — Ni mom jesce... — odpowiedział młynarz i dodał zaraz:
 — A gdzie Marcysia posła?...
 — Kto?...
 — Marcysia...
 — Ho! ho! Marcysia!... Dobro mi Marcysia!... Jakiś ty głupi, Morcin!... He! he!... — poczęła mu się w twarz śmiać.
 — Nie rozumiem, co chcecie...
 — Co chcę? Nic nie chcę. Ino ci padom, żeś głupi!... Dołeś jej wczoraj pieniądze — i ty myślisz, że ci tu bedzie siedzieć?! — ciągnęła krzykliwie, wymachując rękami pod nosem młynarza — spakowała manatki i — dalej za Sobkiem!...
 — Za jakim?... Nic nie wiem...
 — To sie dowiesz!... Za tym, co w kryminole