Strona:Władysław Orkan - Nowele.djvu/46

wkoło, kiedy pijący, zamiast do sąsiada, — przypił do stojącego poważnie na progu pana pisarza.
 — Żali powiedziałbym, żebym się nie spóźnił, gdyby nie okoliczność nadzwyczajna... — mówił poważnie pisarz.
 — W ręce wase!... — przerwał mu radny.
 — Na zdrowie!...
 Pisarz wziął szklankę i już czwarty raz obrócił ją w ręku, przezierając się w niej — gdy nagle wicher złamanym konarem jabłoni trzasnął w szybę...
 Szkło rozprysło się na drobne kawałki, a wiatr, skoczywszy otworem, zdmuchnął ciemne światło lampy... „Wzdrygli“ się radni, każdy przerażonym wzrokiem poglądał w okno... Chwilę cisza w izbie zapanowała, tylko na dworze huczało — coraz to głośniej.
 Wójcina wpadła do izby, zatkała poduszką wybitą szybę i zaświeciła lampę.
 Przerażenie ustępowało zwolna z twarzy radnych, nowa kolejka rozweseliła zalękłych...
 Wtedy do izby wsunął się milczkiem „chuderlawy“ człeczyna...
 — Ho! Jędrek od Kopańdy!... — rozległo się od stołu. — Jędrzeju! w wase ręce!... Co ta słychać u wos?...
 — He, nic tak ciekawego... — mówił spokojnie człeczyna — młynorz sie obiesiół...